Żeliwo sferoidalne nie jest pojedynczym materiałem, ale należy do grupy materiałów, które można wytworzyć tak, aby posiadały szeroki zakres właściwości poprzez kontrolę mikrostruktury. Wspólną cechą charakterystyczną tej grupy materiałów jest kształt grafitu. W żeliwie sferoidalnym grafit występuje w postaci kulek, a nie płatków, jak ma to miejsce w żeliwie szarym. Ostry kształt płatków grafitu tworzy punkty koncentracji naprężeń w metalowej osnowie, a zaokrąglony kształt guzków w mniejszym stopniu, hamując w ten sposób powstawanie pęknięć i zapewniając zwiększoną ciągliwość, od której wzięła się nazwa stopu. Tworzenie się grudek osiąga się przez dodanie pierwiastków nodulujących, najczęściej magnezu (należy zwrócić uwagę na to, że magnez wrze w temperaturze 1100°C, a żelazo topi się w temperaturze 1500°C) i obecnie rzadziej ceru (zwykle w postaci miszmetalu). Stosowano również tellur. Itr, często składnik metalu Mischa, badano również jako możliwy środek nodulizujący.
